සරත් සඳ යට...

"ගොදුරු නොවී පෙර සේ පස් ඉඳුරන්ට
රූ සඳ ගඳ ඈ අරමුණු ඇති අවට
මගෙන් මෙමුළු ලොව ඈතට යන කලට
නුඹ ළං වෙයි දින දින මා හදවතට

ඈත් වෙතොත් මාගෙන් සැම දේ එවිට
දුකක් නැතිව යා හැකි නොවැ පරලොවට
නුඹත් දුරුව ගිය කල නියමය ලෙසට
දමා යන්ට බැරි කිසිවක් නැත මෙමට"

- සරච්චන්ද්‍ර


අඳුරු දනව්වක සෙවණැලි විලාසෙට
සොඳුරු සිතුම් දිව යයි මංමුලාවට
රුදුරු රිදුම් හිත ගිනි ලෑ වෙලාවට
ඇදුරු මෙ'කව් දහමක් සේ දැනේ මට

ඈත්ව යන සඳ බොඳ වෙයි වළාපෙත
රෑත් කඳුලු මිස බොල් පිණි සලා නැත
කාත් කවුරුවත් නැති බිම් තලා මත
මාත් මට හිමිද විමසයි මගේ හිත

දුමාරයකි කාලය දුර හමා යන
නිමා නොවෙන නිම්තෙරකට පියාඹන
දමා යන්න බැරි මතකය තියාගෙන
පමා කළ හැකිද පියවර තබා යන...?

සඳත් කළුවරයි කළුවර රැය ගාව
රැයත් තනිකඩයි තනිකම හිත ගාව
සඳත් රැයත් අතරින් මට මග කීව
නුඹත් දුරයි සිහිනයකින් අත ගෑව


රසික ජයකොඩි