වෙසඟ අවසඟ

රෑ මැද

සීතල වැහි වතුර ලෙද

ආකාසයෙන් බිම වැටෙන සඳ

මගේ මානය

කෙතරම් ලස්සනද

මේ වෙසක් සඳ මත

වාඩි ගෙන සිටියි නම් ඔබ..

පෙරලුණු ඉටි පහනකින්

ඇවිලෙන

වෙසක් පහනක් නම් සිත

කොහොමද

ළඟම හිඳ

දිය බිඳක් වත් නො ඉසම

මේ හැටි

සිනාසෙන්නේ ඔබ..

දුටුවාද ඔබ

මතු මහල් සිරසින්

මිහිමතට බැස විත්

ඇසිපිය සලන

විදුලි ඇස් අතරට

පියහඹන කණමැදිරි එළියක්;

එය තමයි ප්‍රේමය.

විරාගික යැයි

ඔබ සිතන ප්‍රේමය..

හිස් අවකාශයකි අහස ද

සඳ ඉතිරිකොට

තාරකා හැංගෙන.

එළිය තුළ අඳුර විළි ලන

අඳුර තුළ එළිය මිරිකෙන

ජීවිතය විලසට

පරතෙරක් නොමැතිව දළුලන..

ගමනාන්තය නොම දැන

අන්ධකාරය අතරින්

ජීවිතය දළුලන විට

කොතරම් ලස්සන ද

ඒ මත වාඩිගෙන

සිනා සෙන්නේ නම් ඔබ.

රසික ජයකොඩි