පත්තරකාරයෙකුගේ එකම එක පෙම් කවිය

කුහුඹුවෙකු තණපතක් මත

උදයට ලියන පෙම් කව

ක්ෂුද්‍ර වස්තුවක් බව

ඇය පුන පුනා කියන විට

හැන්දෑව තරම් දිග 

උගේ එක පාදයක සෙවණැල්ල

මම මගේ ජීවිතය කරගනිමි. 

සෙවණැලි මැනීමයි

එයින් පසු මගේ රස්සාව!

වැහි දිනක සවසක

තෙතබරිත හදවත මත 

සිහින් ඉරි අඳින රුදු අතකට

පෑන පොඩ්ඩක් දෙන්නට

ඇය බැහැ කියන විට

අතැඟිල්ල මත වැටුණු වැහි බිඳක් 

කඳුළකට පෙරළා 

මම ඇගේ දකුණු ඇස අග

තවරමි.

ඇස තෙතබරිත වන විට

ඇය අතින් පෑන ගිලිහී වැටෙයි!

"ආදරය කියන්නෙම 

සිඳුණු වැවකට..."

එහෙම නම්,

සුළඟ නිශ්චල දවසක

වැව් පතුළ හාරා

ජීවිතය යළි ගොඩට ගත හැකි බව

මතක් වී

මම සිනා සෙන්නෙමි. 

පුදුමයක් නැහැ

ඩෙඩ්ලයින් අමතක වීම!

මතකය තනි තිතක් වන

හැම මොහොතකම

මරණය රේඛාවක්ව

ඒ මත පතිත වන බව

හැම කවියකම අවසන

ඈ හට මතක් කර දෙන්නට

එවිට මම සිතා ගන්නෙමි. 

'ඔන්න ඔහොමයි

පත්තරකාරයෙකුගේ ප්‍රේමය!'

*              *             *

රසික ජයකොඩි  27-08-2014 

විවර නොකෙරුණු කවක මුද්‍රාව

කැබලි අත් අකුරු යළි එකතු කොට
අබලි සිතුවිලි එතුළ පොහොණි කර
කසළ කඩදාසියක හිස් ඉඩක
ගලප ගලපා පරණ වචන පෙළ
ප්‍රේම කවියක් මම
දැන් ලියා එව්වොත්
ඔබට වෙන්නට හැකිද මුද්‍රාව..?


අඳුරු හිඩැසකින් මතු වී එවිට
පුරුදු මංලකුණු අතරින් නැවත
කුහුඹු පා තුඩු තරම් සිහිනියට
අකුරු අතරින් දිවෙන සිහිනයට
අහම්බෙන් හෝ ඔබ
ආදරෙයි කිව්වොත්
එයයි සිත සිල් බිඳෙන ගාථාව...


පිටපතින් පිටපතට පිට පනින
දෙබසකට නවතින්න අඬගසන
නියඟයෙන් නියඟයට පණ ලබන
ජීවිතේ සිහිල් මිටියාවතට
අලුත් ගිම්හානයක්
හෙට උදා වූවොත්
ඔබ වෙයිද යළිත් එහි නිද්‍රාව...?



*           *          *
 රසික ජයකොඩි 18 -05-2014

අහසට වීසි කළ පෙම් කවියක්

මහද්වීපයක වැලි කැට අතර - හිස් ඉඩක සැඟවෙන්න
පිපාසිත කවියකට බැරි වෙන්න
වලාකුළු පිට නැගී - වේගයෙන් ඔබ එන්න
අහස් ගැබ ඉරුණු තැන් අහුරන්න
අඬන්නට ඉන්න ඇස් සනසන්න.

සිරකුටිය තුළ නිදන සොරෙකුටත් -
සිහිනයක් තිබෙන බව දැනගන්න
එන්න වෙයි ඔහුටවත් නොදැනෙන්න
රළු පොළොව මතින් ඔබ සැතපෙන්න
කාලයේ වැලි අතින් අමදින්න
කිසි දෙයක් නොදත් සේ හිනැහෙන්න.

සුළඟකට මුවාවී - පැරණි කොළ එකින් එක ගලවන්න
අවැසි නැති බව ගසට පවසන්න
ආදරය අලුතින්ම දළු ලන්න
ඉඩ තිබෙන තැන් හොඳින් විමසන්න
තමන්ටම අයිති යැයි හිතෙන එක හිස්තැනක්
ගැඹුරු හුස්මක් හෙලා සිපගන්න- එතැන ඔබ සදාකල් නවතින්න

අනුන්ගේ නිම්නයට පිවිසෙන්න
පාර අවුරනු ලැබූ දෙපයකට
කාලාන්තරයක්ම නවතින්න
සිලිටි නිල් තණ පත්‍ර ඔබ වෙන්න
බොහෝ කල් එකතු කළ - වේදනා කුසුම් සේ පලගන්න
වැහිවතුර දෙනෙත් වල පුරවන්න
වලාකුළු  මත නැගී  ඔබ එන්න.



*           *           *

( රසික ජයකොඩි 22-07-2013 )

ප්‍රේමයේ ඉලක්කම් හෝඩිය

චලිතය අයිති 

ගති විද්‍යා පොතට මිස

ආදරයට නොවන බව

ඈ බොහෝ වර කියා දුන් පාඩමක්.

ගහවැලක

ඇඟිලි තුඩු මත මිස

කාෂ්ඨක හදවත්

ඉරි තැළුණු තැන් වල

පළුදු අතරින්

මල් පිපෙන්නේ නැති බව ඈ වතාවක් කීවා

නමක් නැති

කවි තියෙන්නට හැකි නම්

උසක් නැති කඳු හිස්ද

තෙතක් නැති රතු ඇස්ද

දුකක් නැති හදවත්ද 

තියෙන්නට ඕනෑ බව

ඇයට සාධනය කළ හැකියි.

කාටත් පහසු වෙන්නට

හදවතේ ඉබි යතුරු

කඩා දැම්මා නම්

ආදරය ගැන 

මෙතරම් කවි ලියන්නට

අවැසි නැති බව

ඈ නගන තර්කයයි.

දුරත් කාලයත් දන්නේ නම් 

හිස් අවකාශයක 

ආදරයේ ප්‍රවේගය පවා

ගණනය කරන්නට

ඇයට පුළුවන්

එහෙත් 

පළමු හිරු රැස් දහරට

බිමට ගිලිහෙන

පරමලක චිත්ත වේගය ගැන

ඇය දන්න

සමීකරණය 

මට තවම රහසක්


*             *             *
( රසික ජයකොඩි 13.04.2013 )

පියාඹනු බැරි කවියක්

සිත
සිතියමක් නම්
ක්‍රිස්මස් දූපතට එපිටින්
පැසිෆික් සමුදුරට පහළින්
මට ඔබේ මදහස
මෙතැන සිට
බලා ඉන්නට තිබුණා.


හිත මත
අත තබා
හරියටම වියතක් මැන
ඔබ හා මා අතර
සීරුවට
රේඛා අඳින්නට තිබුණා.


නොවැම්බර් මුල දවසක
වැහි වැටෙන හවසක
අත්ලට වැටෙන වැහිවතුර
කුටියටම අරගෙනවිත්
ඔබේ කම්මුල් මත
රහසින්ම ඉහින්නට තිබුණා.


ඔබ හීනයෙන් දුටු දාට
ප්‍රීතියෙන් අවදි වී
කුරුල්ලෙකු සේ කෑ ගසා
මෙතැන හිඳ
ඔබට ඒ වග
කියන්නට තිබුණා.


හිම මිදෙන නුවරක කෙළවර
සීතල නිවහනක
ඔබ ළඟ ඉදෙන
උණු බතක සුසුවඳ
ඇහැ පියා
හොයාගන්නට තිබුණා


සිත
සිතියමක් නම්
ආදරය
නිල්ම නිල් සමුදුරක් යැයි
මට ඔබට
කියා දෙන්නට තිබුණා.



*            *             *
( රසික ජයකොඩි  12-11-2012 )

සේපාලිකා හෙවත් නැවත ඇවිදීම

සිතියමක්

ඇවැසි නෑ

ගමනට. 

මං ලකුණු

අයිති නෑ 

දෙපයට.

කැමති නම් ඇවිදින්න

ඔබ එන්න

ඉතින් මේ හෙවණට. 

මාලිමාවක් නම්

හදවත

පොළොව මත නතරව

අහසටම අයදින,

සුළඟ යැයි කියන්නෙත්

සුසුමට,

සුළඟෙහිම කැබලිව

මැකී යන්නටද

ඇත අවසර. 

බොහෝ සෙවණැලි

හැරවිය හැකියි යළිත්

කවියට

කවියකැයි කියන්නේ,

ඔව්..කවියකැයි කියන්නේ 

ඇසිල්ලක මතකෙට.

මහා හිස්තැන් මත

වැසි වතුර 

වසින තුරු 

නතරව,

අකල් වැසි එනතුරු

ඇඟිලි බැඳ 

සිටින එක දවසක,

සියක් මැයි මල්

වසින්නේ නම්

සවසට,

සේපාලිකා සුවඳට.

*             *              *
( රසික ජයකොඩි 23.05.2012 )

මලකට, සිකුරාදාවක

ඔබට පැමිණිය හැකියි,
සිකුරාදා සැඳෑවක,
සිහින බඳුනක් අරගෙන,
ඔබට තොල ගෑ හැකි
මට රඳා ගත හැකි.

තොල ගාන විට ඔබ
බිඳුවෙන් බිඳුව එය
පලායයි මා සිත
ශ්වේත රාත්‍රියකට,
හිමිදිරි මිහිදුමට,
කඳුකර මාවතක
හෙමිහිට ඇදෙන බස් රියක්
තුළට ද.

සිහිවෙයි එවිට මට
නන්දා මාලිනියගේ ගී වියමන්
අමරදේවගේ සන්ධ්‍යා මියැසීන්
සසර මග නිම් හිම් ගැන
යුග බැඳුණු සෙනෙහස ගැන.

කවුළුවට එපිටින් ඇසෙන
මොර ගාන රිය නලා හඬ සහ
සිනා කොක් සන් මැද
මා සිත නිසසලව කියවයි
මායා ආන්ජලෝගේ කවක්
'ඔබ ආ විට'.

අතරමැද
කෙටි විරාමයකට
මා ඇසට ඉඳහිටක හසුවෙයි
සිනාවෙන් වළ ගැසෙන දෙකොපුල්
සහ පෙමින් විපිළිසර හදවත්
සඳ එළියෙන් හා නිදි වැරුණු ඇස් වලින්
සිදුරු වුණ.


එවිට මම හෙමිහෙමින් උගනිමි
මෙතෙක් මුණ නොගැසුණු දහමක්
විකාශිත හදවත් සෛල සහ
නූපන් කව් කළල ගැන
ප්‍රේමයේ රුහිරය
සදාකල් ගලායන.


 *            *              *
( මෙය මවිසින් ලියන ලද  To a flower, on a Friday  කවියේ සිංහල පරිවර්තනයයි )