කලපුවක කතාව හෙවත් මගේ පෙම් කවිය

කලපු දියවර
නිසලව තිබිණි...


දිය සරැළි
නිදි බැවින්
මම
ඇඟිල්ලෙන්
කලපු ළය මත
ඉරි අඳිමි...


පහතට නැඹුරු
දෙ ඇසේ
රඳනු නොරිසිව
කඳුළක්
සිහින් හඬකින්
දිය මත
පතිත වෙයි...


සිහිනයෙන් තිගැස්සී
ඇහැරුණු
රිදී පැහැ මසෙක්
ඇස් නගා විමසා
වරල් සේලය පොරවා
යළිත්
නින්දට යයි...


නිහැඬියාවකි..........


වලාකුළු බර
දරනු බැරි සඳ
වේදනාබර
මොහොතක
රැයට
සමුදෙයි..
ඇසට
නිදිමත එයි..
අන්ධකාරය
රජවෙයි

..............


ඉදින්..
පසුදිනෙක
අලුයම..
හිරු නැගෙනු
පෙරතුව..
කළපු දිය මතුපිට
කඳුළ සිපගත් තැන
අලුත් නෙළුමක්
සුපිපෙයි…..


පිණි තිතක් වුව
නොරැඳෙන
එ'නෙළුමේ කොපුලත
ලුණුම ලුණු රස
පැරණි කඳුලක්
දිලිසෙයි...

* * *

රසික ජයකොඩි
2010 පෙබරවාරි 28 වැනිදා
පාන්දර 2.10 ට

සරත් සඳ යට...

"ගොදුරු නොවී පෙර සේ පස් ඉඳුරන්ට
රූ සඳ ගඳ ඈ අරමුණු ඇති අවට
මගෙන් මෙමුළු ලොව ඈතට යන කලට
නුඹ ළං වෙයි දින දින මා හදවතට

ඈත් වෙතොත් මාගෙන් සැම දේ එවිට
දුකක් නැතිව යා හැකි නොවැ පරලොවට
නුඹත් දුරුව ගිය කල නියමය ලෙසට
දමා යන්ට බැරි කිසිවක් නැත මෙමට"

- සරච්චන්ද්‍ර


අඳුරු දනව්වක සෙවණැලි විලාසෙට
සොඳුරු සිතුම් දිව යයි මංමුලාවට
රුදුරු රිදුම් හිත ගිනි ලෑ වෙලාවට
ඇදුරු මෙ'කව් දහමක් සේ දැනේ මට

ඈත්ව යන සඳ බොඳ වෙයි වළාපෙත
රෑත් කඳුලු මිස බොල් පිණි සලා නැත
කාත් කවුරුවත් නැති බිම් තලා මත
මාත් මට හිමිද විමසයි මගේ හිත

දුමාරයකි කාලය දුර හමා යන
නිමා නොවෙන නිම්තෙරකට පියාඹන
දමා යන්න බැරි මතකය තියාගෙන
පමා කළ හැකිද පියවර තබා යන...?

සඳත් කළුවරයි කළුවර රැය ගාව
රැයත් තනිකඩයි තනිකම හිත ගාව
සඳත් රැයත් අතරින් මට මග කීව
නුඹත් දුරයි සිහිනයකින් අත ගෑව


රසික ජයකොඩි

නමක් නැති කවක්....

මුකුටයෙන් ගිලිහුණු
මලකට
පිපෙන්නට බැරිද
මතක පටුමග මත
දවසක....?

සරැලි කෙහෙරැලි
සසැලෙන
අනවසර සුළඟට
විසුරුවන්නට බැරිද
පත් ඉරු කොට
පැරණි කවියක
සුපැතුම...?

දෙබැම දේදුනු යට
ඇසිපිය සලන විට
ඇස
ඇහුණාද හෙමිහිට
ඉකිබිඳුම
සිපිරිගත
කඳුළක...?

මැදියමක
ඉඳහිට
ඔබ එවන
කෙටිම කෙටි වදනට
පණ පුදන්නට
හැකිද
කල්පයක් තරම් දිග
සුසුමට....?

* * *

නමක් නැති
පෙම
නිමක් නැති
පැන
ඉතිරි කොට යයි
ළැම....

ඉතින්
මම
තවරමි
ඔබේ නම
අවකාශයේ
අවසන්ම
ඉම...

තරු එළියටත්
බය
සදාකාලික රැය
මෙය
කඳුළක හැඩය
පිණි මත
තබා ගිය....



රසික ජයකොඩි
25.02.2010

"බතී"ට

බොහෝ දුර සිට පැමිණෙන
විරාගික මඳ සුළඟට
මලානික තුරුපත් වුව
සලා ඇස් හිනැහෙන්නැ'ති
බතී නුඹ
මේ ලෙස බලා ඉන්නැ'ති..


සිතුවිලි නිබඳ ලඹදෙන
කුටියක නිනද තනිකම
කොපුල'ත ගලන කඳුළක
හැඩපලු ගොතන්නැ'ති
බතී නුඹ
ඒ කඳුළ නොදකින්නැ'ති


හීතලෙන් ගුලි වෙන රැය
මායමෙන් හිනැහෙන විට
වාසගම් නැති කවියට
පේළියක් මුසුවෙන්නැති
බතී එය
නුඹට නම් නොහැඟෙන්නැති..


සරැලි කෙහෙරැළි පිරිමැද
නල මුදුව එන සිහිනය
කල්පනා දිය රළ යට
සදාකල් සැඟවෙන්නැ'ති
බතී නුඹ
ඒ සිහින නොදකින්නැ'ති


අතීතය
වී මම නතර වෙන්නැ'ති
බතී නුඹ
අනාගතයට යන්නැති..





රසික ජයකොඩි
20/ 01/ 2010

සන්තානගත කව

නවම් සඳ යට නතරව
උවම් නොමැතිව ලියැවුණ
තවත් කවියක් මෙය......

නෙතින් නෙත නොරැඳෙන
සිතින් සිත ගොස් නවතින
අතින් නවතනු බැරිවුණ
සුසුම් අහුරක් මෙය
ලැගුම්හල් සොය සොයා පියඹන......

සන්තාප ගිනි දළු ලන
සන්තානයේ උපදින
මන්දාරමේ පැහැයෙන
පින්තාරු වෙයි කඳුළක
සංසාරගත සෙනෙහස.......

බිඳ රැයක තනිකම
අඳ අහස මත වැතිරුණ
අඳුරුතම තිත මත
සඳු ඇඳෙනු සිහිනෙන් දැක
සොඳුරු හැඟුමෙන් ලියැවෙන
රුදුරු කවියයි මෙය.....

හදමඬල පතුළත
රිදවගෙන කැටයම් කළ.....

නික්ම යාම

ගිරිසිරස
මත හිඳිමි


මරණයට
මොහොතකට
නතර වෙන්නැයි
කියමි


සිපිරිගත
හුස්මකට
පණ පොවමි


අත්ල මැද
ඉතිරි වුණු
වරා මලකට
පිඹිමි


විසිර යන හැටි
දකිමි


ධ්‍යානගත
වී නිදමි


* * *

කළු අළු සහ තරු

සිතක
චිතකය මත
මතක අළු
විසිරෙයි

සඳක
මළකඳ
අවකාශයේ
වැතිරෙයි

ළඟ ළඟම එන
සුළඟට
තුරුපතක්
බියවෙයි
බිම හොවා
හිස
සැඟවෙයි

උල්කාවක්
වෙසින්
වල්ග තරුවක්
ගිලිහෙයි
එයින් තරු
ඇහැරෙයි


ඉතින් හිත
හිතින් පමණක්
වැළපෙයි

රැයේ ගීතය

කළුවරම අහස
ගිරිසිරස තරමටම නිසලයි
අවසාන තරුව
සෙවණැලිත් නොතියාම සැඟවෙයි
පිළිසිඳුණ සිහින
සයනයෙන් හිස නගා නැගිටියි
දැන් මගේ කවිය
ආකහේ කොතැන හෝ ලියවෙයි



ළය තුළින් මිදුණ
සුසුමකින් වලාකුළු උපදියි
ඉකිනගනු කුමට
එළි නොවෙයි රැය තාම තරුණයි
මා දකින සිහින
කළුවරේ තටු සලා ඉගිලෙයි
මේ ලියන කවිය
අයිති මට නොවෙයි මේ රැයටයි.

ඔබ සිතක් - මම තිතක්

දිගු කවිය
අග තිතක්.


තිත හිතක්
හිත ගඟක්
රැළි නැතත්
ගඟ ගඟක්


ගඟ මතින්
සඳ ඇතත්
මෙය රැයක්..
සුසුමෙනුත්
රිදුම් කයි
හදවතක්..


ඒ රිදුම
තිතක්
නොවැටෙන දුකක්


දුක ළඟින්
ඔබ තියයි
කටහඬක්
එතැන දැන්
යළි උපන්
කවි සිතක්


ලියමි තව
කවි පෙළක්..
එය අගින්
යළි තිතක්.


ඔබ "සිතක්"
මම "තිතක්"

සිංහයා නොකී කතාව

මමයි ඒ සිංහයා

අනෝරා වැසි මැදින් හිස නගා
සැඩ සුළං අකුණු සැර පරදලා
වලාකුළකට කරමි ගර්ජනා


අබිමනින් පා ලකුණු තිය තියා
තැනිතලා බිම මැදින් ඇවිදිනා
කෙසර හිස අහංකාරෙන් සලා
ගිරිහිසට හිනැහෙනා
මමයි ඒ සිංහයා


මලානික තරුවලින් මග අසා
රැයේ මැද ගල්ලෙනට පිවිසෙනා
දෙපා යුග කකියනා
සුසුමෙනුත් හතිලනා
මුවා වී කළුවරේ සැඟවෙනා
විඩාපත් සිංහයා වැතිරෙනා


ඇස් අතර කාටවත් නොපෙනෙනා
දුකඳුළකි සිරගතව වැළපෙනා
සිහිනයෙන් ඒ කඳුළ සසැලෙනා
නොදැනීම කොපුලත'ට පිවිසෙනා
උදෑසන අවදිවන සිංහයා
රහසින්ම සිය කොපුල පිසලනා


පිණි කඳුළු වියලවා
හිරු එළිය වන අරණ සිඹිනවා
ගල් ලෙනෙහි දොර වසා
යළිත් ඒ සිංහයා
අභිමනින් හිස නගා බලනවා


රසික ජයකොඩි
08.02.2010

සිහිනයක කවියක්

දෙපා නැති සිහිනයට ඉගිලෙන්න
මුදාළමි රෑ අඳුර අතරින්ම
එපා ඔබ ඇසින් තරු දල්වන්න
තියා හිස කවියකට නිදියන්න



සඳ ළඟින් ඇඟිලි බැඳ නවතින්න
පමා වී එන සුළඟ පිළිගන්න
සිසිරයේ අලුත් මල් සිපගන්න
පියඹනා සිහිනයට ඉඩදෙන්න



පින්සලත් කඳුළින්ම පොඟවන්න
සිහිනෙටත් ඒ පාට තවරන්න
ඉර්තුවෙන් ඉර්තුවට පියමැන්න
මගෙ හිතත් රැය තරම් කළුවන්ය



සෙවණැලිත් යන විටෙක නිදියන්න
මට හොරෙන් ඉටි පහන් දල්වන්න
අලුයමෙත් දොර කවුළු හැරලන්න
අතැ'ඟිලිත් සීතලයි හිම මෙන්ම



රහසින්ම වැහි කුළට අමතන්න
වැහි එන්න පෙර හිතට ගුලි වෙන්න
මගෙ නින්ද ඔබ බින්ද පමණින්ම
පුළුවන්ද සිහිනෙකට නවතින්න..?