පිටෙන් පිට
මගහැරුණ
පොතකි.
ඉදින් එය
අතහැරුණ
සිතකි...
ඇසිපියෙන්
දිග හැරෙන
රැයකි.
ඇසිපියන්
යට උපන්
කවකි...
දුර ඇදෙන
සුසුමකින්
නොමැකී
සුළඟ වුව
හැඬුම්බර
හඬකි..
කඳුළින්ම
තෙතමනය
සුරැකී
රහසින්ම
පිනි ඉසුණ
බිමකි
එකසරව
ජනිත වුණ
මලකි.
එවිට එය
තනි සිතට
පෙමකි...
රසික ජයකොඩි
09.03.2010
අලුයම 12.45 ට
මෙන්න තව එල සින්ඩියක්
ReplyDeletehttp://blog.inetlanka.com/
තනි හිතකට නම් තනි මලත් ප්‍රේමයත් හුඟක් වටීවි....හැඟුම්බර කවි පෙලක්...
ReplyDeleteනොපෙනෙන ක්ෂිතිජයක
ReplyDeleteරැගෙන ගොස් මා
ඉතිරි වු ආදරයත්
අත් හරිනු මැන
රුවල් ඉරී ගිය
නෙෘකාවෙන්
රසික ඔයගෙ කවි ඉස්සරහා මගෙ හිතට දැන්නෙ මහ අමුතු දෙයක්. ලස්සනයි....
ReplyDeleteඋඹේ කවි අපිව වෙනමම ලෝකෙකට අරගෙන යනවා වගේ මචං . . .සිරාවට . . .
ReplyDelete