සති අන්ත දවසක රැයක,
මැදියම ගෙවෙන්නට පෙර
දුර සිට සපැමිණෙන
දුර ඇමතුමක් එය.
"කොහොමද..?"
නිහඬ සිනහවකි
පිළිතුර
ඉසියුම් ඉසිඹුවක් ලැබ
විමසයි යළිත් ඔබ
හුරුපුරුදු ප්‍රශ්නය.
"නිදි නැද්ද තවම..?"
කිසිදාක නිදි නොවිඳින
මගේ යටි සිත
ඒ ප්‍රශ්නයට දෙයි
කෙටි පිළිතුරක්.
"නැහැ තාම"
"දැක්කා ළඟදි දවසක
ලියපු කවියක්,
හුඟක්ම තිබුණෙ
'තනිකම'..
කලින් කවිවල වාගෙම."
කිව්වත් මෙලෙස ඔබ
නො අසන වග දනිමි කිසිදිනක
කවි නිමිති, හේතු-කාරණ.
"ඇයි...
වැරදිද.."
පිළිතුරක් නැති තැන
නොවරදවාම ඔබ විමසන
එකම ප්‍රශ්නය එය.
එසේ ඇසුවද ඔබ,
කොහොමින් කියන්නද
තනිකමේ ගැඹුරු පතුළත
ඔබ නොදත්
තව බොහෝ දේ ඇති වග..
"මම දන්නව.."
නොවැටහී වුව එහි රැඳි අරුත
මුදු ලෙසින් මසිත තැවරෙන
ඔබ කියන අවසන් වචනය
පිරිමදියි හිරි වැටුණු හදවත.
නිහඬ සිනහවකි.
ඔබට මා දෙන පිළිතුර.
රසික ජයකොඩි
